الگوریتم اجماع اثبات سهام نمایندگی شده یا DPoS چیست؟

آیا تا به حال تعجب کرده‌اید که چگونه بلاک چین‌های محبوبی مانند ترون، کاردانو و ایاس توانسته‌اند سرعت پردازش بالا و کارمزدهای پایین را همزمان ارائه دهند؟ راز این موفقیت در استفاده از الگوریتم اجماع اثبات سهام نمایندگی شده یا DPoS نهفته است که انقلابی واقعی در دنیای فناوری بلاک چین محسوب می‌شود.

در حالی که بیت کوین با الگوریتم اثبات کار دچار مشکلات مقیاس‌پذیری و مصرف انرژی بالا شده و حتی اتریوم نیز با وجود انتقال به اثبات سهام همچنان با محدودیت‌هایی روبه‌روست، اثبات سهام نمایندگی شده راه‌حلی هوشمندانه ارائه می‌دهد که سرعت، امنیت و عدالت را در کنار هم قرار می‌دهد. اما این الگوریتم دقیقاً چگونه کار می‌کند و چرا برخی از بزرگترین پروژه‌های بلاک چین آن را انتخاب کرده‌اند؟

اثبات سهام نمایندگی شده (dPoS) چیست؟

اثبات سهام نمایندگی‌شده (DPoS) یک الگوریتم اجماع پیشرفته است که دموکراسی دیجیتال را به دنیای بلاک چین می‌آورد. در این سیستم، دارندگان توکن می‌توانند با استفاده از دارایی خود به نمایندگان مورد اعتماد رأی دهند تا آنها به‌نیابت از کل جامعه، مسئولیت اعتبارسنجی تراکنش‌ها، تولید بلاک‌های جدید و تصمیم‌گیری درباره آینده پروتکل را بر عهده بگیرند – دقیقاً مشابه انتخابات پارلمانی در دنیای واقعی، اما با شفافیت و سرعت فوق‌العاده بلاک چین.

می‌کنند، اثبات سهام نمایندگی‌شده فرصتی برابر برای مشارکت همه کاربران فراهم می‌آورد. در این سیستم، حتی کاربرانی که دارایی کمی دارند نیز می‌توانند با واگذاری رأی خود به نمایندگان مطمئن، در اکوسیستم بلاک چین نقش‌آفرینی کنند و از پاداش‌های حاصل بهره‌مند شوند.

ویژگی منحصربه‌فرد DPoS در ترکیب هوشمندانه کارایی و عدالت نهفته است. این الگوریتم نه‌تنها سرعت پردازش بالا و مصرف انرژی پایین را تضمین می‌کند، بلکه از طریق سازوکار رأی‌گیری مداوم، نمایندگان را مسئول اعمال خود می‌داند. بنابراین، کاربران هم قدرت انتخاب دارند و هم می‌توانند نمایندگان ناکارآمد را تغییر دهند – چیزی که DPoS را به یکی از دموکراتیک‌ترین الگوریتم‌های اجماع موجود تبدیل کرده است.

تاریخچه اثبات سهام نمایندگی شده

وایت پیپر اثبات سهام نمایندگی شده را دنیل لریمر (Daniel Larimer) در ژوئیه ۲۰۱۴ منتشر کرد. لریمر به‌دنبال ایجاد الگوریتمی بود که از اثبات کار سریع‌تر و کم‌مصرف‌تر باشد و در عین حال، به تمام اعضای جامعه اجازه مشارکت بدهد. لریمر در پروژه‌های بلاک چینی خود مانند استیم (Steem)، بیت‌شیرز (Bitshares) و ایاس نیز این الگوریتم را به کار گرفت.

پروژه‌های آرک (Ark) در سال ۲۰۱۴ و لیسک (Lisk) در سال ۲۰۱۶ هم برخی از اولین پروژه‌های مطرح بلاک چینی هستند که در زیرساخت خود از الگوریتم اجماع اثبات سهام نمایندگی شده استفاده کردند. همچنین، بلاک چین‌های مشهور کاردانو، ایاس، ترون، تزوس و ترا هم از این الگوریتم بهره می‌برند.

اکنون، برای اینکه الگوریتم‌های اجماع و اهمیت اثبات سهام نمایندگی شده را بهتر درک کنیم، بهتر است نگاهی گذرا به روند تکامل الگوریتم‌ها تا به اینجا داشته باشیم.

بیشتر بخوانید: ایاس چیست؟

تاریخچه‌ای از الگوریتم‌های اجماع

شبکه‌های بلاک چین غیرمتمرکز و در عین حال ایمن هستند؛ یعنی بدون نیاز به نهادی مرکزی می‌توانند شفافیت و امنیت شبکه را تضمین کنند. این ایمنی به‌واسطه سازوکار اجماع غیرمتمرکزی تأمین می‌شود که وابسته به عملکرد نودهای (Node) شبکه است.

می‌توانیم هر نود را یک رایانه‌ یا سیستمی مشابه در نظر بگیریم که از هر نقطه از جهان با دسترسی به اینترنت می‌تواند بر فرایند تسویه‌حساب‌ها در شبکه نظارت داشته باشد. با این حال، شیوه انتخاب و عملکرد نود در هر بلاک چین بستگی به نوع الگوریتم شبکه دارد.

اثبات کار

بلاک چین‌های اثبات کار مانند بیت کوین توسط شبکه‌ای از نودها یا همان ماینرها (Miner) نگهداری می‌شوند. ماینرها اغلب از سخت‌افزارهای پیچیده و تخصصی مثل ایسیک (ASIC) استفاده می‌کنند تا با حل‌کردن مسائل دشوار ریاضی تضمین کنند که شبکه بدون نیاز به مرجعی متمرکز، به‌درستی کار می‌کند. فرایند استخراج امنیت شبکه‌ای غیرمتمرکز و جهانی مانند بیت کوین را تضمین می‌کند؛ اما با موانعی جدی روبه‌روست.

مقیاس‌پذیری

حل‌کردن این مسائل ریاضی توان محاسباتی فراوانی می‌طلبد و به زمان تقریباً زیادی احتیاج دارد. مثلاً در بلاک چین بیت کوین به‌طور متوسط ​​هر ۱۰ دقیقه یک بلاک جدید استخراج می‌شود و ماینر تنها در صورتی می‌تواند یک بلاک جدید به بلاک چین اضافه کند که بتواند راه‌حلی برای معمای بلاک پیدا کند. به‌ این ترتیب، شبکه بیت کوین اغلب اوقات با ازدحام تعداد زیادی تراکنش روبه‌رو است که یا باید مدتی طولانی در صف انتظار پردازش بمانند یا برای اینکه سریع‌تر پردازش شوند، باید کارمزد بیشتری به ماینر بپردازند.

هزینه بالای ماینینگ

خرید، نگهداری، تعمیر و به‌روزرسانی تجهیزات استخراج هزینه زیادی برمی‌دارد که ماینر را مجبور می‌کند بخشی از سرمایه خود را خارج از شبکه و برای خرید، نگهداری و تعمیر دستگاه‌های ماینینگ خرج کند. البته این فقط مشکل هزینه دستگاه‌هاست و ماینرها با معضل سروصدا و ابعاد این تجهیزات و مکان مناسب راه‌اندازی و نگهداری آنها هم روبه‌رو هستند.

مشکلات زیست‌محیطی

تجهیزات استخراج کار زیادی انجام می‌دهند و به همین دلیل، از انرژی برق بسیار زیادی برای پردازشگرها و خنک‌کننده‌های خود استفاده می‌کنند. گزارشی که اخیراً وب‌سایت «MoneySuperMarket» منتشر کرده است، نشان می‌دهد در حال حاضر، پردازش هر تراکنش بیت کوین به ۱,۱۷۳ کیلووات انرژی برق احتیاج دارد. برای مقایسه بهتر، جالب است بدانید که این میزان برابر با انرژی مصرفی یک خانه معمولی در ایالات متحده طی شش هفته است! در همین گزارش آمده است که بیشترین تمرکز ماینرها در چین است و این کشور ۶۰ درصد از انرژی برق خود را از سوخت زغال‌سنگ تأمین می‌کند. با توجه به نگرانی‌های زیست‌محیطی و بحران گرمایش کره زمین، مشکلات زیست‌محیطی استفاده از تجهیزات استخراج یکی از مسائل جدی الگوریتم اثبات کار به شمار می‌رود.

برای رفع این مشکلات، اثبات سهام از سال ۲۰۱۲ به دنیای ارزهای دیجیتال معرفی شد تا به‌جای مصرف انرژی زیاد، ایمنی تراکنش‌ها از طریق میزان وفاداری کاربران شبکه تأیید شود.

اثبات سهام

در الگوریتم اثبات سهام، به‌جای ماینرها و ای‌سیک‌ها با سهام‌گذارها (Staker)، اعتبارسنج‌ها (Validator) و میزان کوینی که در اختیار دارند، سروکار داریم. کار پردازش تراکنش‌ها و ایجاد بلاک‌ها هم به‌‌عهده افرادی گذاشته می‌شود که بیشترین میزان کوین را در اختیار داشته باشند.

به این ترتیب، در الگوریتم اثبات سهام با کاهش نیاز به توان محاسباتی تجهیزات استخراج، سرعت پردازش تراکنش‌ها به‌علاوه کارایی و مقیاس‌پذیری شبکه افزایش پیدا می‌کند. علاوه بر این، دیگر نیازی به تجهیزات پیچیده سخت‌افزاری نیست و با مصرف برق بیش از حد و هزینه خرید و نگهداری این دستگاه‌ها هم روبه‌رو نیستیم. همچنین، سرمایه موردنیاز برای حفظ ایمنی شبکه به‌جای خروج از شبکه برای خرید سخت‌افزار و پرداخت هزینه برق، صرف خرید و سرمایه‌گذاری روی توکن بومی و بهبود اقتصاد شبکه می‌شود.

علاوه بر این، سیستم‌های اثبات سهام حمله به بلاک چین را پرهزینه‌تر می‌کنند، زیرا یک حمله موفقیت‌آمیز مستلزم مالکیت حداقل ۵۱ درصد از کل کوین‌های موجود است و حملات ناموفق به خسارات مالی زیادی منجر می‌شوند. با این حال، اثبات سهام هم دچار محدودیت‌هایی است.

فرصت نابرابر

در این الگوریتم، هر چه شخص کوین‌های بیشتری در اختیار داشته باشد، شانس بیشتری برای انتخاب‌شدن به عنوان تولیدکننده بلاک دارد. از طرف دیگر، تولید بلاکِ بیشتر به‌معنای دریافت پاداش بیشتر است. به‌ همین دلیل، منتقدان اثبات سهام ادعا می‌کنند که در این الگوریتم ثروتمندان هرروز ثروتمندتر می‌شوند و افرادی که دارایی کمتری دارند، شانس مشارکت در شبکه و کسب سود را از دست می‌دهند.

مانع در پذیرش اعتبارسنج‌های جدید

علاوه بر میزان سهام، گاهی اوقات سن کوین‌ها هم در انتخاب اعتبارسنج مهم هستند. به‌عبارتی هرچه توکن‌های اعتبارسنج برای مدت طولانی‌تری دست‌نخورده باقی بمانند، شانس بیشتری برای انتخاب‌شدن صاحب خود برای تولید بلاک بعدی ایجاد می‌کنند. این عامل می‌تواند ورود و انتخاب نودهای جدید به جمع اعتبارسنج‌های شبکه را با مشکلاتی روبه‌رو کند.

حداقل سرمایه اولیه

در اغلب شبکه‌هایی که بر مبنای اثبات سهام بنا شده‌اند، همیشه میزانی حداقلی برای شرکت در اعتبارسنجی وجود دارد. مثلاً در شبکه اتریوم ۲.۰ کاربران باید حداقل ۳۲ اتر برای اعتبارسنجی داشته باشند. این میزان در حال حاضر بیش از ۳ میلیارد تومان سرمایه اولیه است!

اثبات سهام‌ نمایندگی شده چگونه کار می‌کند؟

بلاک چین‌های مبتنی بر اثبات سهام نمایندگی شده برای دستیابی به اجماع به یک سیستم رأی‌گیری مبتنی بر اعتبار متکی هستند. هر کاربری که توکن بومی بلاک چین را در اختیار داشته باشد، می‌تواند به اعتبارسنج‌های شبکه رأی بدهد. قدرت رأی‌گیری هم بر اساس تعداد کوین‌هایی است که یک کاربر در اختیار دارد.

همان طور که از اسمش مشخص است، در اثبات سهام نمایندگی شده، یک اعتبارسنج، به‌نمایندگی از کاربران، وظیفه تأیید تراکنش‌ها را بر عهده خواهد داشت.

اثبات سهام نمایندگی‌شده مشابه با اثبات سهام فرایندی مقیاس‌پذیرتر، سریع‌تر و دوستدار محیط زیست است، با این تفاوت که اثبات سهام نمایندگی‌شده سعی می‌کند اعتبارسنج‌ها را به‌شکلی دموکراتیک‌تر انتخاب کند. گفتنی است در این الگوریتم، اعتبارسنج‌ به‌نام تولیدکننده بلاک (Bock Producer) یا شاهد (Witness) نیز شناخته می‌شود.

فرایند انتخاب نمایندگان و تقسیم پاداش

در این الگوریتم هم مانند اثبات سهام، اعتبارسنج‌ها بر اساس دارایی انتخاب می‌شوند؛ اما بخش عمده‌ای از این دارایی مربوط به واگذارکنندگانی است که به اعتبارسنج اعتماد می‌کنند و توکن‌های (حق رأی)‌ خود را به او واگذار می‌کنند. اعتبارسنج هم در مقابل به‌نسبت سهم هر کاربر، پاداش بلاک را بین واگذارکنندگان تقسیم می‌کند.

سیستم رأی‌گیری از پروژه‌ای به پروژه دیگر متفاوت است؛ اما به‌طور کلی، هر نماینده پیشنهاد پاداش ویژه‌ای برای جذب واگذارکنندگان ارائه می‌دهد. معمولاً پاداش جمع‌آوری‌شده توسط نمایندگان به‌‌نسبت سهم کاربران بین آنها توزیع می‌شود.

گفتنی است کاربران نه‌تنها در پاداش، بلکه در جریمه اعتبارسنج‌ها هم شریک هستند. اگر نماینده‌ای به‌درستی عمل نکند یا برای مدت‌زمانی طولانی آفلاین باقی بماند، بخشی از سرمایه خود را از دست می‌دهد که شامل دارایی واگذارکنندگانی که به او رأی داده‌اند هم می‌شود.

مزایا و معایب اثبات سهام نمایندگی شده

الگوریتم اجماع اثبات سهام نمایندگی شده هم مانند همتایان خود مزایا و معایبی دارد. عنصر رأی‌گیری و انتخاب نماینده اگرچه می‌تواند سیستمی دموکرات‌تر باشد، تعداد اعتبارسنج‌ها را هم محدود می‌کند. در ادامه، سعی می‌کنیم تعدادی از مزایا و معایب این الگوریتم را با هم مرور کنیم.

مزیت ۱: افزایش مقیاس‌پذیری و سرعت بلاک چین

همان طور که اشاره کردیم، اثبات سهام نمایندگی شده به‌عنوان شاخه‌ای از اثبات سهام از نظر مقیاس‌پذیری، سرعت و مصرف کم انرژی نسبت به اثبات کار عملکرد بهتری دارد. اکنون، باید اشاره کنیم که مقیاس‌پذیری و سرعت اثبات سهام نمایندگی شده از اثبات سهام هم بیشتر است؛ زیرا در اثبات سهام تعداد اعتبارسنج‌ها بیشتر و رسیدن به «اجماع» اکثریت دشوارتر است و زمان بیشتری طول می‌کشد.

در اغلب پروتکل‌های اثبات سهام نمایندگی شده، فقط بین ۲۰ تا ۱۰۰ نماینده فعالیت می‌کنند. بنابراین، پردازش و تأیید تراکنش‌ها سریع‌تر انجام می‌شود و هر بلاک روی بلاک چین می‌تواند حاوی تراکنش‌های بیشتری باشد؛ این مسئله می‌تواند به افزایش تعداد تراکنش‌ها بر ثانیه (TPS) و افزایش توان عملیاتی شبکه با کارمزد تراکنش اندک کمک کند.

به این ترتیب، شبکه‌های اثبات سهام نمایندگی شده می‌توانند کاربران بیشتری داشته باشند بدون اینکه نیاز باشد کارمزد را افزایش دهند یا زمان بیشتری صرف تأیید تراکنش‌ها کنند. 

مزیت ۲:‌ مشارکت همگانی بدون نیاز به سرمایه مشخص

در این الگوریتم هر کاربر با کوچک‌ترین میزان دارایی می‌تواند با سپردن سرمایه به یک اعتبارسنج در فرایند سهام‌گذاری شبکه شرکت کند، بدون اینکه دردسرهای راه‌اندازی و مدیریت نود شخصی را داشته باشد.

این در حالی است که در اثبات سهام، کاربر معمولاً باید تعداد حداقلی کوین داشته باشد که برای مدت‌زمانی نسبتاً طولانی دست‌نخورده باقی بمانند تا بتواند شانس خود را برای مشارکت در تولید بلاک افزایش دهد. علاوه بر این، داشتن دانش فنی مناسب هم برای اداره نود شخصی لازم است.

مشکل ۱:‌ متمرکزشدن

با اینکه کم‌بودن تعداد نودها به افزایش سرعت و مقیاس‌پذیری شبکه کمک می‌کند، همین مسئله خود می‌تواند باعث متمرکزشدن شبکه و در نتیجه، کاهش مقاومت در برابر سانسور شود. منتقدان الگوریتم اثبات سهام نمایندگی شده بر این باورند که در این سیستم، اعتبارسنجی شبکه به‌واسطه چند نود معدود انجام می‌شود و این نودها ممکن است بتوانند تراکنش‌های معتبر یا حساب‌ها را مسدود کنند.

البته، مدافعان این الگوریتم هم در پاسخ اشاره می‌کنند که در DPoS، اعتبارسنج‌ها به‌طور مداوم به رأی کاربران احتیاج دارند و اگر رفتار مخربی نشان بدهند یا برای مدتی غیرفعال باقی بمانند، ممکن است شانس قرارگرفتن در جمع اعتبارسنج‌ها را از دست بدهند و با یک نود دیگر جایگزین بشوند.

مشکل ۲: هزینه نماینده‌شدن

در شبکه‌های بزرگ‌تری که مبتنی بر اثبات سهام نمایندگی شده هستند، کاربرانی که قصد دارند نماینده شوند ترجیحاً باید به مقدار زیادی دارایی دسترسی داشته باشند تا بتوانند اعتماد واگذارکنندگان را جلب کنند.

علاوه بر این، نمایندگان باید هزینه مدیریت نود، قدرت محاسباتی، پهنای باند و حافظه کافی را در نظر بگیرند به‌شکلی که بتوانند از حجم عظیمی از تراکنش‌ها در شبکه‌های بزرگ بلاک چین پشتیبانی کنند و همیشه آنلاین باشند‌. هرچه شبکه بزرگ‌تر شود، هزینه اداره نودهای اعتبارسنج هم بیشتر خواهد شد.

با این حال، حتی داشتن تمام منابع موردنیاز هم انتخاب‌شدن کاربر را به‌عنوان نماینده یا کسب پاداش بلاک کافی برای جبران هزینه‌ها ضمانت نمی‌کند. البته به‌عقیده مدافعان الگوریتم DPoS، مشکل سرمایه اولیه و منابع فنی کمابیش در سایر الگوریتم‌های اجماع هم دیده می‌شود.

بلاک چین‌های مبتنی بر اثبات سهام نمایندگی شده

سرعت و مقیاس‌پذیری بلاک چین‌های مبتنی بر اثبات سهام نمایندگی شده باعث توجه روزافزون صنعت ارزهای دیجیتال به این الگوریتم و گسترش بلاک چین‌های مبتنی بر DPoS شده است. در ادامه، به سه مورد از بلاک چین‌های معروفی اشاره می‌کنیم که هر کدام به شیوه‌ای خاص از این الگوریتم بهره می‌برند.

ترون (Tron)

بلاک چین ترون را جاستین سان (Justin Sun) در سال ۲۰۱۷ ایجاد کرد. در این شبکه، اعتبارسنج‌ها به‌عنوان «نمایندگان ارشد» (Super Representative) یا به‌اختصار SR شناخته می‌شوند. کاربران می‌توانند در هر رأی‌گیری با سهام‌گذاری کوین‌های ترون به ۵ نماینده رأی بدهند.

رأی‌گیری هر ۲۴ ساعت یک‌بار برگزار می‌شود و ۲۷ نماینده ارشد برای اعتبارسنجی تراکنش‌ها و تصمیم‌گیری در خصوص پیشنهادات ارائه‌شده به شبکه انتخاب می‌شوند. نمایندگانی که در رتبه ۲۸ تا ۱۲۷ قرار می‌گیرند «شرکای ارشد» (super partners) شناخته می‌شوند و بر اساس میزان رأیی که دریافت می‌کنند، پاداش می‌گیرند.

ترون هر شش ساعت یک دور (Round) و هر سه ثانیه را یک اسلات (Slot) تعریف می‌کند. نمایندگان در دو اسلات آخر هر دور انتخاب می‌شوند. هر تراکنش باید ۲۰ تأییدیه کسب کند. زمان تقریبی پردازش تراکنش‌ها و تولید یک بلاک جدید در بلاک چین ترون ۱۸ اسلات (تقریباً یک دقیقه) است.

ایاس (EOS)

بلاک چین ایاس که توسط دنیل لریمر (خالق خود الگوریتم DPoS) توسعه یافت، یکی از محبوب‌ترین و موفق‌ترین پیاده‌سازی‌های اثبات سهام نمایندگی‌شده در دنیا محسوب می‌شود. این شبکه با هدف حل مشکلات مقیاس‌پذیری و سرعت طراحی شده و از دو لایه جداگانه برای کارکرد بهتر استفاده می‌کند: لایه اول که مسئول تولید و تأیید بلاک‌هاست، و لایه دوم که وظیفه رأی‌گیری و انتخاب نمایندگان را بر عهده دارد.

در شبکه ایاس، دارندگان توکن EOS می‌توانند تا ۳۰ تولیدکننده بلاک را انتخاب کنند، اما تنها ۲۱ نفر از آنها که بیشترین رأی را کسب کرده‌اند، به‌عنوان «تولیدکننده‌های فعال» انتخاب می‌شوند. هر تولیدکننده در نوبت خود ۱۲ بلاک متوالی تولید می‌کند (طی ۶ ثانیه) و سپس نوبت به تولیدکننده بعدی می‌رسد. این معماری باعث می‌شود تا بلاک‌ها در کمتر از ۰.۵ ثانیه تولید شده و پس از تأیید ۱۵ تولیدکننده (دو سوم اکثریت) غیرقابل‌برگشت شوند.

گفتنی است که ایاس علاوه بر سرعت بالا، امکانات پیشرفته‌ای مانند سیستم مجوزهای قابل‌تنظیم، ارتقاء‌پذیری برنامه‌ها و تراکنش‌های رایگان برای کاربران نهایی فراهم می‌کند که آن را به پلتفرمی مناسب برای توسعه اپلیکیشن‌های پیچیده و قابل‌استفاده تجاری تبدیل کرده است. همچنین، در صورت حمله یا نقص در یک dApp، تولیدکنندگان بلاک قدرت متوقف‌کردن آن اپلیکیشن را دارند تا امنیت کل شبکه حفظ شود.

تزوس (Tezos)

تزوس که در سال ۲۰۱۴ توسط زوج آرتور و کتلین برایتمن (Arthur & Kathleen Breitman) ایجاد شد، یکی از نوآورترین بلاک چین‌های دنیا محسوب می‌شود که از سازوکار اجماع منحصربه‌فردی با نام اثبات سهام مایع (Liquid Proof-of-Stake) یا LPoS استفاده می‌کند. این الگوریتم ترکیبی هوشمندانه از اثبات سهام سنتی و اثبات سهام نمایندگی‌شده است که امکان مشارکت مستقیم و غیرمستقیم را همزمان فراهم می‌آورد.

در سیستم تزوس، فرایند تولید بلاک با نام «بِیکینگ» (baking) شناخته می‌شود و هر کاربر با داشتن ۸,۰۰۰ توکن تزوس می‌تواند بِیکر شود. پس از تولید هر بلاک توسط یک بیکر، آن بلاک به ۳۲ نود دیگر ارسال می‌شود تا با کسب موافقت اکثریت، تأیید نهایی دریافت کند. اگر بیکری رفتار مخربی نشان دهد یا بلاک نادرستی تولید کند، بخشی از سرمایه خود را به‌عنوان جریمه از دست می‌دهد.

ویژگی متمایز تزوس در اختیاری بودن واگذاری نهفته است – بر خلاف سایر شبکه‌های DPoS که کاربران مجبور به انتخاب نماینده هستند، در تزوس هر فرد می‌تواند انتخاب کند که مستقیماً بیکر شود یا سرمایه خود را به بیکر دیگری واگذار کند. همچنین، هیچ سقفی برای تعداد بیکرها وجود ندارد و کاربران برای واگذاری یا قفل‌کردن توکن‌هایشان اجباری ندارند، که این سیستم را انعطاف‌پذیرتر از سایر الگوریتم‌های DPoS می‌کند.

بیشتر بخوانید: ارز دیجیتال تزوس (XTZ) چیست؟

آینده اثبات سهام نمایندگی‌شده

با رشد روزافزون اکوسیستم بلاک چین و افزایش تقاضا برای راه‌حل‌های مقیاس‌پذیر، اثبات سهام نمایندگی‌شده به‌عنوان یکی از امیدوارکننده‌ترین الگوریتم‌های اجماع مطرح شده است. این فناوری که توانسته است تعادل مناسبی بین سرعت، امنیت و مشارکت دموکراتیک برقرار کند، در حال تکامل مداوم است تا پاسخگوی نیازهای آینده صنعت باشد.

پیشرفت‌های اخیر در زمینه بهبود مکانیزم‌های رأی‌گیری، افزایش شفافیت و کاهش ریسک متمرکزشدن، نشان می‌دهد که DPoS می‌تواند جایگاه مهمی در آینده فناوری بلاک چین داشته باشد. همچنین، ترکیب این الگوریتم با فناوری‌های نوین مانند sharding و layer ۲، امکان دستیابی به عملکرد هرچه بهتر را فراهم می‌آورد.

تحلیلگران معتقدند که آینده DPoS در تکامل به سمت هیبرید شدن با سایر الگوریتم‌ها و بهبود ابزارهای حاکمیت غیرمتمرکز نهفته است. این روند می‌تواند منجر به ایجاد نسل جدیدی از بلاک چین‌ها شود که هم سرعت و کارایی DPoS را داشته باشند و هم سطح امنیت و غیرمتمرکزی بالاتری ارائه دهند.

اثبات سهام بهتر است یا اثبات سهام نمایندگی‌شده؟

انتخاب بین اثبات سهام (PoS) و اثبات سهام نمایندگی‌شده (DPoS) بستگی به اولویت‌ها و نیازهای خاص هر پروژه دارد. هر دو الگوریتم مزایا و معایب منحصربه‌فردی دارند که باید در نظر گرفته شوند.

از نظر غیرمتمرکزی: اثبات سهام معمولاً غیرمتمرکزتر محسوب می‌شود زیرا تعداد بیشتری از اعتبارسنج‌ها می‌توانند در فرایند اجماع شرکت کنند. در مقابل، DPoS با محدود کردن تعداد نمایندگان فعال، سرعت بیشتری ارائه می‌دهد اما ممکن است از نظر غیرمتمرکزی محدودیت‌هایی داشته باشد.

از نظر سرعت و مقیاس‌پذیری: DPoS برتری آشکاری دارد و می‌تواند هزاران تراکنش در ثانیه پردازش کند، در حالی که PoS معمولاً سرعت کمتری دارد. همچنین، DPoS امکان مشارکت کاربران با سرمایه کم را بهتر فراهم می‌کند، در حالی که PoS اغلب نیاز به سرمایه اولیه قابل‌توجهی دارد.

از نظر دموکراسی و مشارکت: DPoS با ارائه سیستم رأی‌گیری، به همه کاربران امکان تأثیرگذاری می‌دهد، حتی اگر سرمایه کمی داشته باشند. در PoS، قدرت تصمیم‌گیری بیشتر در دست دارندگان سرمایه بیشتر متمرکز است.

سوالات متداول

جمع‌بندی

اثبات سهام نمایندگی‌شده (DPoS) به‌عنوان یکی از نوآورانه‌ترین الگوریتم‌های اجماع در دنیای بلاک چین، توانسته است راه‌حلی مؤثر برای مشکلات اساسی شبکه‌های غیرمتمرکز ارائه دهد. این سیستم با ترکیب هوشمندانه مزایای دموکراسی دیجیتال و کارایی عملیاتی، امکان دستیابی به سرعت بالا، مصرف انرژی پایین و مشارکت گسترده کاربران را فراهم کرده است. از ترون و ایاس گرفته تا تزوس و کاردانو، شاهد پیاده‌سازی موفق این الگوریتم در پروژه‌های مختلف هستیم که هر کدام نسخه منحصربه‌فردی از DPoS را توسعه داده‌اند.

هرچند که DPoS مانند هر فناوری دیگری چالش‌هایی نظیر ریسک متمرکزشدن و هزینه بالای نماینده‌شدن دارد، اما مزایای آن به‌ویژه در زمینه مقیاس‌پذیری و دموکراتیک‌سازی فرایند اجماع، آن را به گزینه‌ای جذاب برای آینده بلاک چین تبدیل کرده است. با توجه به رشد مداوم اکوسیستم ارزهای دیجیتال و نیاز فزاینده به راه‌حل‌های سریع و کارآمد، انتظار می‌رود که DPoS نقش مهم‌تری در شکل‌دهی به نسل بعدی شبکه‌های بلاک چین ایفا کند و با تکامل و بهبود مداوم، جوابگوی نیازهای متنوع صنعت باشد.